Κάποια Κυριακή μεσημέρι
Θα ξυπνήσω
Θα θυμηθώ πως πρέπει να ζήσω
Θα το αναβάλλω για αύριο
Θα σύρω το κορμί μου μέχρι το μπάνιο
και θα βρέξω το πρόσωπό μου.
Θα γυρίσω στο κρεβάτι.
Οι κουρτίνες σαφως κλειστές, μέχρι να νυχτώσει
που και τότε θα είναι κλειστές.
Κύριες και κύριοι,
μια σοβαρή ανακοίνωση:
«Ο άνθρωπος γεννιέται για να υποφέρει, να πληγώνει και να πεθάνει
καμιά φορά να χαζεύει το φεγγάρι
και το ηλιοβασίλεμα
να αποκοιμιέται μόνος τα βραδια,
ακόμα κι όταν πλαγιάζει με παρέα.
Και να υποφέρει ξανά.»
Χθες ονειρεύτηκα πως έκανα ακόμα όνειρα,
σαν να ήμουν παιδί.
Μετά ξύπνησα,
ανέβαλλα ξανά τη ζωή
και έπλυνα το πρόσωπό μου.
Ποιητικό Μίξερ 